(αʹ) 1τὸ ἰαμβικὸν μέτρον δέχεται κατὰ μὲν τὰς περιττὰς χώρας, τουτέστι πρώτην, τρίτην, πέμπτην, ἴαμβον (⏑ ‒ s.l.), τρίβραχυν (⏑ ⏑ ⏑ s.l.), σπονδεῖον (‒ ‒ s.l.), δάκτυλον (‒ ⏑ ⏑ s.l.), ἀνάπαιστον (⏑ ⏑ ‒ s.l.), κατὰ δὲ τὰς ἀρτίους, τουτέστι δευτέραν, τετάρτην, ἕκτην, ἴαμβον, τρίβραχυν, ἀνάπαιστον· 2τοῦτον δὲ παρὰ τοῖς κωμικοῖς συνεχῶς, παρὰ δὲ τοῖς ἰαμβοποιοῖς καὶ τραγικοῖς σπανιώτερον. 3ὅτε μὲν οὖν ἀκατάληκτόν ἐστιν, ἐπὶ τῆς τελευταίας τὸν ἴαμβον δέχεται μόνον ἢ πυρρίχιον διὰ τὴν ἀδιάφορον, ὅτε δὲ καταληκτικόν, τὸν ἴαμβον παραλήγοντα, ἢ σπανίως τρίβραχυν, ὥστε γίνεσθαι τὴν κατακλεῖδα ἤτοι ἀμφίβραχυν (⏑ ‒ ⏑ s.l.) ἢ βακχεῖον (⏑ ‒ ‒ s.l.).
(βʹ) 4τὸ τροχαϊκὸν κατὰ μὲν τὰς περιττὰς χώρας δέχεται τροχαῖον (‒ ⏑ s.l.), τρίβραχυν (⏑ ⏑ ⏑ s.l.), ἴαμβον (⏑ ‒ s.l.), καὶ δάκτυλον (‒ ⏑ ⏑ s.l.), κατὰ δὲ τὰς ἀρτίους τούτους τε καὶ σπονδεῖον (‒ ‒ s.l.) καὶ ἀνάπαιστον (⏑ ⏑ ‒ s.l.). 5καταληκτικὸν δὲ ὅτε ἐστί, τὸν παραλήγοντα μάλιστα μὲν τροχαῖον (‒ ⏑ s.l.) δέχεται, ἔστι δὲ ὅτε καὶ τρίβραχυν· 6ἐὰν δὲ ᾖ βραχυκατάληκτον, οὐ βούλεται τὸν παραλήγοντα τετράσημον (τετράχρονον s.l.) ἔχειν.
(γʹ) 7τὸ δακτυλικὸν δέχεται δακτύλους (‒ ⏑ ⏑ s.l.) καὶ σπονδείους (‒ ‒ s.l.) κατὰ πᾶσαν χώραν πλὴν τῆς τελευταίας· 8ἐπὶ ταύτης δέ, εἰ μὲν ἀκατάληκτον εἴη, δάκτυλον (‒ ⏑ ⏑ s.l.) ἕξει ἢ διὰ τὴν ἀδιάφορον κρητικόν (‒ ⏑ ‒ s.l.)· 9εἰ δὲ καταληκτικόν, τὰ ἀπ’ αὐτοῦ μεμειωμένα ἤτοι συλλαβῇ ἢ δύο συλλαβαῖς· 10καὶ τὸ μὲν καλεῖται καταληκτικὸν εἰς συλλαβήν, τὸ δὲ καταληκτικὸν εἰς δισύλλαβον. 11τὰ δὲ αἰολικὰ καλούμενα τὸν μὲν πρῶτον ἔχει πόδα πάντως ἕνα τῶν δισυλλάβων ἀδιάφορον, ἤτοι σπονδεῖον ἢ ἴαμβον ἢ τροχαῖον ἢ πυρρίχιον, τοὺς δὲ ἐν μέσῳ δακτύλους πάντας. 12ἔστι δὲ τινα καὶ λογαοιδικὰ καλούμενα δακτυλικά, ἅπερ ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις χώραις δακτύλους ἔχει, τελευταίαν δὲ τροχαϊκὴν συζυγίαν. 13ἰστέον ὅτι τὰ μὲν ἄνω εἰρημένα κατὰ συζυγίαν μετρεῖται, τοῦτο δὲ μόνον κατὰ μονοποδίαν.
(δʹ) 14τὸ ἀναπαιστικὸν κατὰ πᾶσαν χώραν δέχεται σπονδεῖον (– – s.l.), ἀνάπαιστον (⏑ ⏑ – s.l.), σπανίως δὲ καὶ προκελευσματικόν (⏑⏑⏑⏑ s.l.), παρὰ δὲ τοῖς δραματοποιοῖς ἴαμβον (⏑ – s.l.) καὶ δάκτυλον (– ⏑ ⏑ s.l.). 15εἰσὶ δὲ αὐτοῦ ἀποθέσεις ἕξ, κατὰ συζυγίαν διαιρουμένου· ὑπερκατάληκτον εἰς δισύλλαβον, ὑπερκατάληκτον εἰς συλλαβήν, ἀκατάληκτον, καταληκτικὸν εἰς δισύλλαβον, καταληκτικὸν εἰς συλλαβήν, βραχυκατάληκτον. 16ὥσπερ δὲ ἐν τῷ δακτυλικῷ ἦν τι λογαοιδικόν, οὕτω κἀν τοῖς ἀναπαιστικοῖς τὸ εἰς βακχεῖον (⏑ – – s.l.) περαιούμενον, οὗ ἐστιν ἐπισημότατον τὸ μετὰ τέσσαρας πόδας αὐτὸν ἔχον τὸν βακχεῖον· 17ὧν ὁ πρῶτος γίνεται καὶ σπονδεῖος καὶ ἴαμβος.
(εʹ) 18τὸ χοριαμβικὸν (– ⏑ ⏑ – s.l.) συντίθεται μὲν καὶ καθαρόν, συντίθεται δὲ καὶ ἐπίμικτον πρὸς τὰς ἰαμβικάς (⏑ – ⏑ – s.l.)· 19ὡς ἐπίπαν δέ, ὅτε καταληκτικόν ἐστιν, ἐς τὴν ἰαμβικὴν κατακλεῖδα περαιοῦται, τουτέστιν εἰς ἀμφίβραχυν (⏑ – ⏑ s.l.) ἢ βακχεῖον (⏑ – – s.l.) διὰ τὴν ἀδιάφορον· 20περαιοῦται μὲν γὰρ καὶ εἰς τὴν ἰδίαν, τὸν δάκτυλον ἢ κρητικόν (‒ ⏑ ‒ s.l.), ἀλλὰ τῷ ταῦτα συνεχέστερα εἶναι ἀπρεπέστερά ἐστιν.
(ϛʹ) 21τὸ ἀντισπαστικὸν (⏑ – – ⏑ s.l.) τὴν μὲν πρώτην συζυγίαν ἔχει τρεπομένην κατὰ τὸν πρότερον πόδα εἰς τὰ τέσσαρα τοῦ δισυλλάβου σχήματα, τὰς δ’ ἐν μέσῳ καθαρὰς ἀντισπαστικάς, τὴν δὲ τελευταίαν, ὁπότε ἐστὶν ἀκατάληκτον, ἰαμβικήν· 22ἐὰν δὲ ἀναμίσγηται ταῖς ἰαμβικαῖς, οὐ μόνον τὴν πρώτην συζυγίαν ἔχει τρεπομένην κατὰ τὸν πρότερον πόδα, ἀλλὰ καὶ τὴν ταῖς ἰαμβικαῖς ἑπομένην. 23ἔστι δὲ ὅτε καὶ λύεται ὁ πρότερος ποὺς εἰς τρίβραχυν.
(ζʹ) 24τὸ ἀπὸ μείζονος ἰωνικὸν (– – ⏑ ⏑ s.l.) συντίθεται μὲν καὶ καθαρόν, συντίθεται δὲ καὶ πρὸς τὰς τροχαϊκὰς (‒ ⏑ ‒ ⏑ s.l.) ἐπίμικτον· 25ὅτε μέντοι ἀκατάληκτόν ἐστι καθόλου, σπανίως εἰς τὴν ἰωνικὴν περαιοῦται διὰ τὸ ἀπρεπῆ εἶναι τὴν ἰωνικὴν ἐπὶ τέλους οὖσαν.
(ηʹ) 26τὸ ἀπ’ ἐλάσσονος ἰωνικὸν (⏑ ⏑ – – s.l.) συντίθεται μὲν καὶ καθαρόν, συντίθεται δὲ καὶ ἐπίμικτον πρὸς τὰς τροχαϊκὰς (‒ ⏑ ‒ ⏑ s.l.) διποδίας οὕτως ὥστε τὴν πρὸ τῆς τροχαϊκῆς ἀεὶ γίνεσθαι πεντάσημον, τουτέστι τρίτην παιωνικήν, καὶ τὴν τροχαϊκήν, ὁπόταν προτάττοιτο τῆς ἰωνικῆς, γίνεσθαι ἑπτάσημον τροχαϊκήν, τὸν καλούμενον δεύτερον ἐπίτριτον (– ⏑ – – s.l.). 27ἔσθ’ ὅτε δὲ ἡ μὲν τρίτη παιωνικὴ συναιρεῖται εἰς παλιμβάκχειον (– – ⏑ s.l.), τῆς δὲ ἐπιφερομένης τροχαϊκῆς ὁ πρότερος λύεται εἰς τρίβραχυν. 28ἐμπίπτουσι δὲ καὶ οἱ μολοττοὶ (– – – s.l.) ἐπὶ τῶν περιττῶν χωρῶν ἐν τοῖς ἀπ’ ἐλάσσονος ἰωνικοῖς, ὥσπερ ἐν τοῖς ἀπὸ μείζονος ἐπὶ τῶν ἀρτίων.
(θʹ) 29τὸ δὲ παιωνικὸν εἴδη μὲν ἔχει τρία, τό τε κρητικόν (– ⏑ – s.l.), τὸ βακχειακὸν (⏑ – –s.l.) καὶ τὸ παλιμβακχειακόν (– – ⏑ s.l.), ὃ καὶ ἀνεπιτήδειόν ἐστι πρὸς μελοποιίαν, τὸ δὲ κρητικὸν ἐπιτήδειον. 30δέχεται δὲ καὶ λύσεις τὰς εἰς τοὺς καλουμένους παιῶνας· 31καλεῖται δὲ καὶ ὑπ’ αὐτῶν τῶν ποιητῶν κρητικόν.
32τοσαῦτα περὶ τῶν ἐννέα μέτρων τῶν μονοειδῶν καὶ ὁμοιοειδῶν. 33παντὸς δὲ μέτρου ἀδιάφορός ἐστιν ἡ τελευταία συλλαβή, ὥστε δύνασθαι εἶναι αὐτὴν καὶ βραχεῖαν καὶ μακράν· 34καὶ πᾶν δὲ μέτρον εἰς τελείαν περατοῦται λέξιν, ὅθεν ἐπίληπτά ἐστι τὰ μὴ οὕτως ἔχοντα. —T
APP. CRIT.: heading: ἐγχειριδίου is not included in Koster’s text, but it is reported for the versions in Triclinius’ editions of Aeschylus and Sophocles; perhaps Koster has omitted it in error and the Aristophanes mss actually carry it | heading: in Koster’s α family of Aristophanic mss the word order is ἐκ τοῦ ἡφ. ἐπιτομὴ τ. ἐν. μ. | The paragraph numbers appear in the margin at the start of each paragraph (although they are very faint and some are obscured by trimming of teh page). | 1 ἴαμβον καὶ τρίβραχυν καὶ ἀνάπαιστον Soph. T, Koster’s Ar. mss | 6 gloss τετράχρονον also in Soph. T and one of Koster’s Ar. mss | 29 καὶ τὸ βακχειακὸν Soph. T |
ORTHOGRAPHICA: 4 ‒ ⏑ (above τροχαῖον) om. Ta | 15 αὐτοῦ] space of two letters + τοῦ Ta (T is not obscure here; Ta may have had the whole word and suffered damage? | 16 perhaps τέσσαρα T, but more likely a final sigma was present and has faded out | 18 ⏑ ‒ ⏑ (above ἰαμβικάς) Ta | 24 Aubreton prints the text from Soph. T as if paragraphs ζʹ-θʹ are combined into one; perhaps this is an error of typesetting, however | 29 εἴδη Ta and others, ἤδη Τ | 30 παιῶνας accented thus TTa; παίωνας printed by Koster and Aubreton without remark (both accentuations are common in medieval mss) | 32-33 Ta has a long mark over συλλαβή, which is probably a misinterpretation of the hyphen mark that T places under the middle of ὁμοιοειδῶν, located just above συλλαβή in T. |
COMMENT: This text appears on fols. 1r-2r of T, written in brown ink with angular breathings (therefore T3, ca. 1325). The epitome excerpts the opening sentences of each section of Hephaestion’s treatise, published in M. Consbruch, Hephaestionis enchiridion cum commentariis veteribus (Leipzig 1906) 1-58; it is close to but not the same as the Epitome Hephaestionea edited from Parisinus gr. 2881 (15th cent.) by Consbruch 359-362, which contains some examples. The Triclinian version is text XIII in W. J. W. Koster, Prolegomena de comoedia. [Scholia in Aristophanem 1.1A. Groningen, 1975]: 51-55 (reflecting mss of Aristophanes); Robert Aubreton, Démétrius Triclinius et le recensions médiévales de Sophocle (Paris 1949) 30-32, transcribes the epitome from Parisinus graecus 2711 of Sophocles (Soph. T, not an autograph copy). Another autograph copy of the epitome exists in the Triclinian Aeschylus, Naples II.F.31, which Turyn dates a little later than T. Some other witnesses of this text (and the two following texts) are listed in H. W. Smyth, “The commentary on Aeschylus’ Prometheus in the codex Neapolitanus,” HSCP 32 (1921) 1-98 (see p. 1 n. 2).
COLLATION NOTES: Check Naples II.F.31 and Parisinus gr. 2711 and Koster’s mss, as the occasion arises (e.g. Lh = Oxford, Holkham 88. | Check Ta for damage at 15, T for final sigma at 16. |
1Ἰστέον ὅτι πάντα τὰ μέτρα πλὴν τοῦ δακτυλικοῦ κατὰ διποδίαν μετρεῖται καὶ ἀνέρχεται μέχρι τοῦ πενταμέτρου. 2ἔστι δὴ μονόμετρον μὲν τὸ ἔχον πόδας δύο, δίμετρον τὸ ἔχον πόδας δʹ, τρίμετρον τὸ ἔχον ἕξ, τετράμετρον τὸ ἔχον ηʹ, πεντάμετρον τὸ ἔχον δέκα, καὶ περαιτέρω οὐ πρόεισι. 3παντὸς δὲ μέτρου πλὴν τοῦ δακτυλικοῦ ἀποθέσεις ἤτοι καταλήξεις εἰσὶ τέσσαρες· βραχυκατάληκτον, καταληκτικόν, ἀκατάληκτον καὶ ὑπερκατάληκτον. 4καὶ βραχυκατάληκτον μέν ἐστιν, ὡς ἐν παραδείγματι ἐπὶ τοῦ μονομέτρου εἰπεῖν, ὅπερ ποδὸς ὅλου δεῖται πρὸς ἀπαρτισμόν, οἷον τὸ φεῦ, φεῦ, ἢ τὸ ἰώ, ἢ τὸ ἔα. 5ταῦτα γὰρ μονόμετρά ἐστι βραχυκατάληκτα διὰ τὸ ἔχειν μὲν τὸν ἕνα πόδα, τοῦ ἑτέρου δὲ λείπεσθαι. 6καταληκτικὸν δὲ τὸ δεόμενον μιᾶς συλλαβῆς πρὸς ἀπαρτισμόν, οἷον τὸ ἰώ μοι, ἢ τὸ ὤμοι μοι. 7ταῦτα γὰρ μονόμετρά ἐστι καταληκτικὰ διὰ τὸ ἔχειν ὅλον πόδα καὶ μίαν συλλαβὴν ἤτοι ἥμισυ ποδός, λείπεσθαι δὲ μιᾶς συλλαβῆς πρὸς ἀπαρτισμόν. 8ἀκατάληκτον δὲ ὅπερ ἀπηρτισμένους ἔχει τοὺς πόδας, οἷον τὸ ἰοὺ ἰού, ἢ τὸ ἰὼ ἰώ, ἢ τὸ φεῦ φεῦ ἰώ· 9ταῦτα γὰρ μονόμετρά ἐστιν ἀκατάληκτα διὰ τὸ ἀπηρτισμένους ἔχειν τοὺς πόδας καὶ μὴ ἐλλιπεῖς ὡς τὰ εἰρημένα. 10ὑπερκατάληκτον δὲ τὸ ἔχον μὲν ἀπηρτισμένους τοὺς πόδας, ἔχον δὲ καὶ συλλαβὴν μίαν πλείονα. 11εἴρηται δὲ πλὴν τοῦ δακτυλικοῦ, ὅτι τοῦτο μόνον κατὰ μονοποδίαν μετρεῖται διὰ τὸ εἶναι τοὺς πόδας τρισυλλάβους. 12ὅτε μὲν οὖν ἀπηρτισμένους ἔχει τοὺς πόδας, λέγεται ἀκατάληκτον, ὅτε δὲ πλείονα συλλαβὴν ἔχει, λέγεται καταληκτικὸν εἰς συλλαβήν, ὅτε δὲ δύο, καταληκτικὸν εἰς δισύλλαβον. 13οὐκ ἔχει γὰρ ἐν τούτῳ χώραν τὸ βραχυκατάληκτον ἢ τὸ ὑπερκατάληκτον, ὡς οἱ μετρικοί φασι. 14ταῦτα καὶ ἐπὶ διμέτρου καὶ τριμέτρου καὶ τῶν λοιπῶν συμβαίνει τὰ πάθη. —T
ORTHOGRAPHICA: heading om. Ta | 12 ὅτε μὲν οὐκ Soph. T acc. to Aubreton, but this is perhaps a typographical error |
COMMENT: This text appears on fols. 2r-3r of T, written in brown ink with angular breathings (therefore T3, ca. 1325). It is printed from Aristophanic witnesses in Koster 55-56, item XIV.1; from Soph. T (Par. gr. 2711) by Aubreton 32-33; from Pindar mss by E. Abel, Scholia recentia in Pindari epinicia, vol. 1 (Berlin 1891) 40ff. The other autograph copy is again the Aeschylus ms Naples II.F.31.
COLLATION NOTES: Check Par. gr. 2711. |
1ἐπειδήπερ οἱ πάλαι τὰ περὶ γραμματικῆς συνταξάμενοι σημεῖά τινα σοφῶς ἐπινοήσαντες παραδεδώκασιν, ἐξ ὧν τήν τε δύναμιν καὶ τὴν ὡς ἂν εἴποι τις ποιότητα τῶν συλλαβῶν καὶ τὴν προφορὰν διαγινώσκειν ἔχοιμεν· 2συλλαβῶν δέ μοι καὶ οὐ στοιχείων εἴρηται ἐπειδὴ τὰ μὲν στοιχεῖα καθ’ αὑτὰ κείμενα οὐδὲ μιᾶς τινος μετέχει δυνάμεως, συλληφθέντα δὲ καὶ οἷον ἑνωθέντα πρὸς ἄλληλα, καὶ τὰς συλλαβὰς ἀποτελέσαντα, δυνάμεις τέ τινας καὶ ποιότητας ἔχει· 3ἐπενόησαν δὲ ἄλλα τε σημεῖα, τόνους φημὶ καὶ πνεύματα καὶ τὰ λοιπά, ἃ δὴ καὶ προσῳδίας ὠνόμασαν, ὡς πρὸς τὴν ᾠδὴν καὶ τὴν ἐκφώνησιν τῶν συλλαβῶν συντελούσας, πρὸς τούτοις δὲ καὶ μακρᾶς μὲν σημεῖον τοδί· –· τῆς δὲ βραχείας τουτί· ⏑· τῆς δὲ κοινῆς οὐδαμῶς· 4ἐκείνων γὰρ καὶ ὅρους ἔθεντο, ταύτης δὲ οὔ· καὶ τὰς αἰτίας αὐτοὶ λέγουσιν· ἐπενοήθη ἔμοιγε τῆς κοινῆς σημεῖον, διὰ τὴν τῶν πολλῶν πλάνην, καὶ οἶμαι καλὸν ἂν δόξαι τοῖς εὖ φρονοῦσιν. 5ἐπενοήθη δὲ διπλοῦν τὸ σημεῖον, διὰ τὸ διπλῆν τινα καὶ ταύτην ἔχειν τὴν δύναμιν. 6ὅτε μὲν οὖν ἀντὶ βραχείας ὀφείλει λαμβάνεσθαι, σημεῖον ἐπενοήθη τοδί· ⌙· μακρὰ δηλονότι καταρχὰς ἄνω βλέπον τὸ τοῦ ἰῶτα στοιχείου σημεῖον ἔχουσα· 7ὅτε δ’ ἀντὶ μακρᾶς, τοῦτο ἀντεστραμμένον οὑτωσί· ¬ · μακρὰ δηλονότι ἐν τῷ τέλει κάτω νεῦον τὸ τοῦ ἰῶτα σημεῖον ἔχουσα. 8βέλτιον γὰρ ταῦτα τιθέναι καὶ διαγινώσκειν ποία ἐστὶν ἡ κοινὴ, ἢ πλανωμένους τινὰς τὸ ποιεῖν γράφειν ποεῖν ἀμαθῶς, καὶ φύσει βραχὺ φωνῆεν, ἔχον δὲ ἐπαγόμενα δύο σύμφωνα, ὧν τὸ δεύτερον ἀμετάβολον, ἀεὶ ἀντὶ μακροῦ λαμβάνειν, ἢ καὶ τὸ φύσει βραχὺ φωνῆεν ὅταν εἰς μέρος λόγου καταλήγῃ, τὴν μακρὰν ἐπιτιθέντας ἀντὶ μακροῦ λαμβάνειν. 9ἄτοπον γὰρ οἶμαι τοῦτό γε.
10ταῦτά μοι πρὸς τοὺς συνετοὺς εἴρηται, καὶ τῶν μέτρων ἔχοντας πεῖραν· εἰ δέ τινες εἶεν ὑπ’ ἀμαθίας μεμφόμενοι, βραχὺς τούτων λόγος. 11οὐδὲ γὰρ οὐδ’ οἱ πάλαι τὰ κάλλιστ’ ἐπινενοηκότες ταῦτα τοῖς τοιούτοις ἐκδεδώκασιν, ἀλλὰ τοῖς συνετοῖς, βραχὺν λόγον τῶν μὴ συνετῶν ἔχοντες, ὡς καί που τις ἔφη· ‘ἀείδω ξυνετοῖσι· θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι’ (Orph. Fr. 334 Kern). 12ἐγὼ δὲ καὶ ἀδικεῖν ἂν φαίην τοὺς συνετούς, ὃς ἂν ἐπινοήσας σοφόν τι, τοῦτο λήθης βυθοῖς κατακρύψειε, δεδιὼς ἴσως τὴν ἐκ τῶν ἀσυνέτων μέμψιν. 13ἵν’ οὖν μὴ καὶ αὐτὸς ἀδικεῖν δόξω τοὺς συνετούς, τὸ ἐπελθόν μοι κατὰ νοῦν τούτοις προὔθηκα, οὗτοι δ’ ἂν εἰδεῖεν εἰ καλῶς ἔχει, ἢ μή· 14ἐπεὶ καὶ ἅ μοι περὶ τῶν χορικῶν μελῶν καὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐν τοῖς δράμασι φερομένων εἰδῶν ἐπινενόηται θείᾳ τινὶ καὶ ἀπορρήτῳ ἐμπνεύσει, πλεῖστα πονησαμένῳ περί τε τούτων καὶ τῶν ἐν αὐτοῖς μέτρων, καὶ ταῦτ’ ἐν τοῖς δράμασιν ἐξετέθη, 15ὡς ἂν οἱ ἐντυγχάνοντες ἔχοιεν διαγινώσκειν τάς τε στροφὰς καὶ ἀντιστροφὰς τῶν μελῶν καὶ τὰς ἐπῳδούς, καὶ τίνος ἐστὶν εἴδους καὶ μέτρου τῶν μελῶν ἕκαστον, καὶ μὴ μάτην τὰ τῶν χορῶν ὁρᾶν μέλη τοῖς ὀφθαλμοῖς, μηδὲν δὲ τούτων εἰδέναι· 16ὥσπερ τινὲς μὴ γραμμάτων ἔχοντες πεῖραν καὶ βιβλίον ἀνὰ χεῖρας ἀράμενοι, βλέπουσι μὲν τύπους γραμμάτων, οὐδὲν δὲ τῶν ἐγκειμένων ἴσασιν. —T
ORTHOGRAPHICA: heading om. Ta | 10 ἀμαθίας T p.c.and Ta, ἀμαθείας T a.c., also reported to be in Soph. T and Lh (and Aldine ed.) of Aristophanes |
COMMENT: (1) This text of Triclinius’ own composition appears on fols. 3r-v of T, written in brown ink with angular breathings (therefore T3, ca. 1325). It is printed from Aristophanic witnesses in Koster 57-59, item XIV.2; from Soph. T (Par. gr. 2711) by Aubreton 35-36; from Pindar mss by E. Abel, Scholia recentia in Pindari epinicia, vol. 1 (Berlin 1891) 40ff. The other autograph copy is again the Aeschylus ms Naples II.F.31. (2) On 11: the Orphic line was probably known to Triclinius from Sch. vet. Soph. OC 10 and/or Suda β 218; it also occurs in Gaudentius, Harmonica introductio p. 327,3 Jan; with ἀείσω for ἀείδω also Stob. 3.1.199, 3.41.9 (ascribed to Pythagoras); the first half line is often quoted by itself with ἀείσω, and several authors cite just the second half of the line, or the similar verse φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί· θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι.